Czy można mówić NIE niemowlęciu?

Na tym etapie rozwoju RODZICE MUSZĄ ZASPOKAJAĆ POTRZEBY DZIECKA często kosztem własnych potrzeb   
         
                                      JEDNAK 
              
RODZICE NIE MOGĄ CAŁKOWICIE ZREZYGNOWAĆ ZE SWOICH POTRZEB, gdyż przez to zachwieje się ich przywódcza rola w rodzinie!

Dorosłych, rezygnujących z własnych potrzeb dopada FRUSTRACJA, a winę za to zrzucają na dziecko, więc już w tym wieku może pojawić się konflikt dziecko-rodzice.

CZĘSTO RODZICE MYLĄ MIŁOŚĆ Z OBSŁUGĄ.
To największy błąd popełniany przez rodziców dzieci w wieku 1 -5 lat. Rodzice stają się służącymi, by uchylić swoim dzieciom nieba, jednak po pewnym czasie zaczynają się dusić w tej roli. Dzieci z kolei stają się „zimne” i żądają coraz więcej usługiwania.

DZIECI CZĘSTO PRZEKRACZAJĄ GRANICE USTALANE PRZEZ RODZICÓW,  ale przez to uczą się tego, co się rodzicom podoba, a co nie. "Ten proces nauki wymaga przede wszystkim jednoznacznych sygnałów ze strony rodzica
i ciągłych powtórzeń. Odpowiedzi i reakcje muszą być tak jasne, jak tylko to możliwe. Matka i ojciec powinni także wykazać się cierpliwością i dać dziecku czas na utrwalenie zdobytej wiedzy. Może to zająć zarówno kilka dni, jak i kilka lat. Im więcej będziemy dzieci łajać i krytykować, tym dłużej to będzie trwało."*

Dzieci w wieku przednastoletnim zaczynają kierować się zasadami swoich rówieśników. Nie oznacza to, że rodzice całkowicie tracą kontrolę nad nimi, ale DZIECI W TYM WIEKU MUSZĄ NAUCZYĆ SIĘ ŻYĆ CZĘSTO Z DWOMA SYSTEMAMI WARTOŚCI (systemem wartości rodziców
i systemem wartości rówieśników).

NA DZIECI W TYM WIEKU NIE DA SIĘ DZIAŁAĆ NAKAZAMI I ZAKAZAMI. Mimo to w świadomości tych dzieci DUŻĄ ROLĘ ODGRYWAJĄ WARTOŚCI I POSTAWY RODZICÓW. Przez dziesięć lat rodzice byli w centrum działań i uwagi dzieci, a teraz stają się przeszłością, a dzieci idą w przyszłość. W tej sytuacji rodzice muszą zaakceptować nieuchronność konfliktów z nastolatkiem, ale równocześnie pozostać przy swoich wartościach.

Młodzież w wieku ok. 15 lat powinna już uczyć się ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA SIEBIE I SWOJE CZYNY, więc wymuszanie na osobach w tym wieku jakiejkolwiek decyzji byłoby niemądre. Można przekonywać, by nastolatek podejmował decyzje zgodne z wolą rodziców, ale nie można tego wymuszać, gdyż to przyniosłoby odwrotny efekt.

Nie można doprowadzić do takiej sytuacji, że relacje w rodzinie staną się jednym wielkim konfliktem. W tym wieku najważniejsze jest przywrócenie właściwych relacji z dzieckiem i okazanie zaufania, którego nastolatki tak bardzo potrzebują. GDY RODZICE TRAKTUJĄ SWOJE DZIECI Z SZACUNKIEM, CZĘSTO UDAJE IM SIĘ SPRAWIĆ,
ŻE DZIECI ROBIĄ TO, O CO PROSZĄ RODZICE.

     W związku z takimi właśnie moimi refleksjami, już drugi rok z rzędu, robimy dla babć i dziadków laurki. Jaś jest szczęściarzem, ponieważ ma wszystkich dziadków, a do tego jeszcze dwie prababcie, więc robimy cztery laurki (powinniśmy sześć, ale sąsiedztwo tych dwóch świąt, Dnia Babci
i Dnia Dziadka, pozwala nam na przygotowanie jednej wspólnej laurki dla dziadków „od mamy”
​i jednej dla dziadków „od taty” 😊 ).
   Bardzo chciałam, by Janek też miał wkład w przygotowanie laurki, więc wymyśliłam, że w jakiś sposób wykorzystam jego rękę, odbitą na papierze. Janek szybko rośnie i jego ręka jest już dosyć duża, ale pomysł świetnie nadaje się do wykorzystania w przypadku młodszych dzieci, gdyż na papierze można odbić rękę nawet najmniejszego dziecka (pod warunkiem, że pozwoli ją sobie pomalować). Jeśli zaś nie wyjdzie z ręką, gdyż dziecko będzie cały czas zaciskało piąstki, to można spróbować ze stópką. 
​​   Do całego projektu potrzebny jest grubszy papier do drukowania (ja wybrałam z ozdobną fakturą), farbki plakatowe (lub inne), papier kolorowy, kredki, nożyczki, klej.