​   Po kilku dniach pięknej wiosennej pogody znowu pojawiły się deszcze, wiatr i niska temperatura, co zatrzymało nas w domu.  Nie  zmarnowaliśmy jednak czasu, gdyż postanowiliśmy go wykorzystać kreatywnie, wykonując własnoręcznie ozdoby świąteczne. Wielkanoc bowiem już tuż-tuż. 

​   Myślę, że korzyścią płynącą ze wspólnych zabaw plastycznych z dwulatkiem jest nie tylko wykonanie dekoracji świątecznych, unikanie nudy poprzez zapewnienie dziecku ciekawego zajęcia ale i wspieranie rozwoju manualnego i motorycznego malucha oraz rozwój jego (i mamy) kreatywności. 

​   
​   Tym razem na ozdoby świąteczne, które można bardzo tanio wykonać, wybraliśmy pisanki. Pierwsza wersja, to pisanki, które można zawiesić na gałązkach bazi (w tym roku jest już na nie za późno) albo na gałązkach budzących się do życia drzew, wypuszczających pierwsze listki czy pąki kwiatów. 

   Aby wykonać te ozdoby, potrzebnych było kilka lub kilkanaście styropianowych jajek i plastelina. 

​W pierwszej kolejności pokryliśmy jajka cienką warstwą plasteliny. Jak się okazało, gdy plastelina robiła się za ciepła od rąk, nie chciała się trzymać jajek, więc najlepiej pokrywać jajka szybko i sprawnie, zawsze w jednym kierunku, a gdyby plastelina zaczęła się odklejać, odczekać chwilę, aby zrobiła się zimna.

​   Następnie wykonaliśmy z plasteliny różne kolorowe wzory: kwiaty, cienkie wałki – nitki i kropki. Aby wykonać kwiaty zrobiliśmy kilka nitek plasteliny i uformowaliśmy z nich wałek w kształcie kwiatu, a następnie pokroiliśmy go na kilkanaście cienkich plastrów. Do tej czynności potrzebny jest bardzo ostry nóż i schłodzona plastelina. W innym wypadku wałek będzie się deformował pod naciskiem noża (oczywiście tę czynność mogą wykonać tylko dorośli, zabawa ostrym nożem mogłaby być bardzo niebezpieczna dla dziecka).
   Innym sposobem zrobienia kwiatków może być lepienie małych kulek i łączenie płatków dookoła żółtej plastelinowej kulki. W tym sposobie nie trzeba używać noża, ale jest on bardziej czasochłonny. 

​    Gdy mieliśmy już wykonanych trochę ozdób, dołączyliśmy je do pokrytych plasteliną styropianowych jajek. Jaś lubi bawić się plasteliną, więc chętnie lepił kulki i przyklejał wszystkie elementy na jajka. 

​  Drugą wykonaną przez nas ozdobą świąteczną była girlanda z pisanek i zajączków. Materiały, które były potrzebne do jej wykonania to: blok techniczny, klej w płynie (nietoksyczny), różnokolorowe wstążeczki ( można też użyć innych materiałów, np.  pasków  z papierów ozdobnych czy papieru kolorowego) oraz kawałek tektury i nożyczki. 

​   Kartkę z bloku technicznego posmarowałam płynnym klejem, a następnie na tę kartkę Jaś ponaklejał kolorowe wstążki. Nie ingerowałam w kompozycję, trochę tylko pomagałam w dokładnym przyłożeniu wstążki do kartki. W miejscach, w których wstążki się przecinają, należy dodać dodatkową warstwę kleju na materiał znajdujący się pod spodem, aby później, przy wycinaniu, wstążka znajdująca się na górze nie odpadła. 

​    Gdy już nakleiliśmy wszystkie wstążki, odłożyliśmy karton, aby wyschnął, a w tym czasie ja wydrukowałam wzory jajka i zajączka (zrobione w prostym programie graficznym) i wycięłam je na kawałku tektury. Następnie odrysowałam te wzory na odwrocie kartki z naklejonymi wstążkami i wycięłam. 

   Powstało sporo różnokolorowych pisanek i zajączków, które nawlekłam na nitkę. W ten sposób powstała ciekawa świąteczna girlanda, którą można ozdobić pokój dziecinny lub inne miejsce. 

    Nie jestem zwolenniczką skomercjalizowanych Walentynek, denerwuje mnie ilość gadżetów, która pojawia się w sklepach przed tym dniem oraz wszechobecna czerwień,  ale uważam, że sama idea jest dobra. Ten i inne szczególne dni, takie jak Dzień Matki, Dzień Babci i Dziadka, mobilizują nas do zatrzymania się na chwilę w tym zabieganym świecie i spędzenia więcej czasu z najbliższymi. Dodałabym do tego jeszcze Dzień Przyjaciela (lub Dzień Przyjaźni) choć w Polsce nie mówi się o nim tak wiele i nie wiem dokładnie, kiedy jest obchodzony, gdyż spotkałam się z dwoma datami: 9 czerwca i 30 lipca.

    Z okazji tegorocznych Walentynek postanowiliśmy zrobić kilka ozdób. Samą metodę można wykorzystać nie tylko do tego tematu, myślę też, że ozdoba  nie musi zniknąć tuż po Walentynkach, gdyż ten motyw jest zawsze aktualny.

​Do wykonania Walentynek potrzebne nam będą farby akrylowe, kubeczki do mieszania farb, tektura lub deseczki, wykałaczki lub jakieś inne patyczki i ewentualnie łyżeczki (ja użyłam ich do rozrabiania farb). Zastanawiałam się, gdzie kupię farby akrylowe, gdyż w pobliżu nie mam sklepu z artykułami plastycznymi, a w przeciętnych sklepach papierniczych zazwyczaj dostępne są tylko plakatówki i akwarele. Tak się jednak złożyło, ze były… w Lidlu (czego tam nie można znaleźć 😉). Jeśli jednak ktoś jest z mojej miejscowości, to już ich tam nie znajdzie, gdyż kupiłam ostatnie opakowanie. 

W programie Paint, który większość z nas ma zainstalowany w oprogramowaniu komputera (ale równie dobrze może być każdy inny), zrobiłam szablony serc, które następnie odrysowałam na tekturze i wycięłam. 

Gdy miałam przygotowane wszystkie tekturki, zaczęłam w kubeczkach mieszać farby.  Ponieważ udało mi się kupić zestaw farb jedynie w podstawowych barwach, inne kolory musiałam stworzyć sama. Do farb, które są dosyć gęste, należy dodać trochę wody. Eksperymentowałam z tą wodą, gdyż nigdy na żywo nie widziałam wykonania prac tą techniką. Koleżanka wytłumaczyła mi, że farby powinny mieć konsystencję śmietany 18% lub nie nazbyt płynnego jogurtu. Chyba taką konsystencję zrobiłam, choć w pewnym momencie miałam wrażenie, że jednak moje mieszanki były za gęste, gdyż nie rozlewały się ładnie. Ale o rozlewaniu będzie na końcu.

  Rozrobione farby (w kolorach, których chciałam użyć), zaczęłam przelewać warstwami do jednego naczynia. Nie musimy mieć farb w poszczególnych kolorach w takich samych ilościach. Proporcje możemy ustalić sami i w ten sposób zdecydować, jaki kolor ma być dominujący ( i jego powinno być najwięcej), a który ma stanowić jedynie niewielką domieszkę.

​    W tak zwanym międzyczasie wzięłam dwie duże blachy z piekarnika i włożyłam je do foliowych worków na śmieci, aby nie mieć później problemów z ich umyciem. Rozłożyłam przygotowane tekturki i rozlałam na nich farby. Wydaje mi się, że rozlewałam je trochę za szybko, gdyż w wielu miejscach utworzyła mi się tylko cienka strużka. Ponieważ warstwa farby była dosyć gruba, ok. 4 mm, zaczęłam ją rozciągać wykałaczką (przy dużym zaangażowaniu Jasia), by pokryła całą powierzchnię tektury. Przy rozciąganiu utworzyły się marmurkowe wzory. Myślę, że gdyby farba była trochę bardziej płynna, mogłabym ją łatwiej rozlać. 

 
​  Formy odłożyłam w bezpieczne miejsce, aby farby mogły wyschnąć, co trochę trwało, gdyż wykonane przeze mnie serca pokrywała jej spora warstwa.
   Przy przygotowaniu większej ilości farby radzę uchylić okno, aby dziecko nie wdychało oparów. 

​    Dziękuję Justynie, bardzo kreatywnej i uzdolnionej plastycznie koleżance, która podsunęła mi ten pomysł i telefonicznie, ze wszystkim szczegółami, wytłumaczyła sposób wykonania pracy 😊. 

A oto efekty: walentynkowe serca z fantazyjnymi wzorami.

W sercach można zrobić dziurki i za pomocą wstążki zawiesić je pod lampą, na drzwiach lub w innym dowolnym miejscu.

Jesper Juul, duński terapeuta rodziny i pedagog, jest autorem książki „NIE” z miłości. Mądrzy rodzice - silne dzieci, którą chciałabym polecić każdemu z rodziców. Gdy sobie tak myślę, co napisać o tej książce, to dochodzę do wniosku, że najchętniej zacytowałabym ją w całości, gdyż zawiera w sobie tyle praktycznych i ważnych myśli i założeń, że każdy powinien ją poznać. Skoro jednak nie mogę przepisać tutaj całej książki, postaram się ukazać jej najważniejsze myśli i przesłanie, a wszystkich zachęcam do lektury.

*  Jesper Juul „NIE” z miłości. Mądrzy rodzice - silne dzieci, 

   Karmnik postawiliśmy, gdy pojawił się pierwszy śnieg, ale w tym roku, w przeciwieństwie do ubiegłego, niewielu ptasich gości go odwiedziło. Dzisiaj jednak, prawdopodobnie na skutek nagłego ataku zimy po wczorajszych roztopach, w naszym karmniku pojawił się dzięcioł. Nie było go tutaj od zeszłorocznej zimy, więc bardzo się ucieszyłam, gdy go zobaczyłam. Ucieszył się również Jaś, który na jego widok przywarł nosem do szyby i z zaciekawieniem go obserwował. Później jednak zastukał radośnie w okno, na skutek czego spłoszony ptak odleciał. To krótkie wydarzenie pozwoliło mi na wyjaśnienie Jasiowi, że przy ptakach trzeba być cicho i trzeba je dokarmiać, by mogły przetrwać zimę. Nie wiem, ile z tego zrozumiał, ale wiem, że lekcja ta powtórzy się jeszcze wiele razy i na pewno przyniesie efekt w przyszłości. „Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał” 😊

    Przez wiele lat dorosłego życia miałam dylemat, czym obdarować moją jedyną babcię w Dzień Babci. Babcia co roku powtarza, że nie chce prezentów, niczego jej nie potrzeba, a najważniejsza jest dla niej pamięć. Rozumiem to, ale przecież głupio przychodzić w odwiedziny z pustymi rękami, a symboliczne „słodkości”, ze względu na stan zdrowia, nie są babci zalecane. Z kolei kwiaty na babci nie robią wrażenia.
​
   Problem rozwiązał się wraz z pojawieniem się Jasia. Super, można zrobić laurkę, która zazwyczaj - może niesłusznie (jak myślicie?) - kojarzy się wszystkim z przedszkolem i plastyką w najmłodszych klasach podstawówki. Myślę, że to naprawdę jest dowód pamięci i miłości, gdyż wymaga wkładu własnej pracy i poświęcenia czasu (zapewne więcej, niż podczas wizyty w sklepie, w celu zakupu prezentu), więc cieszę się, że mam okazję „pomóc” w jej przygotowaniu. Poza tym, laurkę można postawić na półce czy biurku, a czekoladki czy kwiaty szybko przechodzą w niepamięć, choć też na pewno sprawiają radość.

​   W pierwszej kolejności wydrukowałam napisy: „Dzień Babci” i „Dzień Dziadka”. Następnie pomalowałam rączkę Jasia farbą plakatową i odbiłam na papierze. Wybrałam kolory czerwony i niebieski, ponieważ miałam kremowy papier i uznałam, że te będą się najładniej odznaczać. Przy ciemniejszym papierze można wybrać jaśniejsze farby. I właściwie w tym momencie chciałam już poprzestać, gdyż jestem zwolenniczką minimalizmu i taka postać laurki wydała mi się wystarczająca. Stwierdziłam jednak, że dziadkowie nie są minimalistami, więc laurki trochę jeszcze przyozdobiłam. 

   ​Z papieru kolorowego wycięłam płatki kwiatów w kształcie łezki oraz listki, a z odbitej ręki zrobiłam motyle, które pokolorowałam kredkami.

Mały pomocnik koniecznie chciał zajrzeć do środka.

   Jeśli chcesz, to chętnie się z tobą zamienię. Chętnie posiedzę w domu – zapewne zdarzyło Ci się usłyszeć to zdanie, słyszało je wiele moich koleżanek. Jest to argument, na który wiele kobiet nie znajduje kontrargumentu, gdyż mają świadomość, że po prostu zarabiają mniej i utrzymanie rodziny za ich pensję byłoby niemożliwe. Wiele kobiet jest skłonnych poświęcić swoją pracę i rozwój zawodowy na rzecz rodziny.
I nie ma w tym nic złego. Problem jest w tym, że wielu mężów czy członków rodziny nie potrafili tego docenić! Oczywiście są wyjątki, jednak wiele z moich koleżanek zwierzyło mi się, że brak docenienia ich pracy albo brak świadomości, jak wiele pracy jest w domu, jest rzeczą, która najbardziej je boli.

   Mężowie przychodząc z pracy mają poczucie, że wykonali swoje zadania, widzą efekty swoich działań.  
A żony są w pracy cały czas, 24 godziny na dobę i niestety często ich wysiłków nie widać, gdyż dzieci bałaganią bez przerwy, a czyste ubranka codziennie stają się bardzo brudne (zwłaszcza gdy niemowlęciu wprowadza się pokarmy stałe lub gdy dziecko uczy się samodzielnie jeść). Powszechnie uważa się, że przebywanie w domu jest mniej stresujące niż praca zawodowa. Kobieta (w niewielkim procencie mężczyzna opiekujący się dzieckiem) nie musi wstawać na konkretną godzinę i myśleć o tym, czy przez korki przypadkiem się nie spóźni, może sobie zaplanować dzień jak tylko zechce, a do tego przebywa
z dzieckiem, które kocha - przecież to czysta przyjemność! Poglądy te często wygłaszają same kobiety, które już zapomniały, jak to jest, gdy dziecko jest małe i wymaga nieustannej uwagi.

      Nie pozwalaj na utrwalenie stereotypu kobiety, która "siedzi w domu i nie pracuje".

  Droga Mamo, nikt nie widzi tego, że - zwłaszcza na początku - Twoje życie jest całkowicie podporządkowane dziecku,  jesteś zmęczona po porodzie, ale nie dajesz sobie taryfy ulgowej i wstajesz do dziecka po kilka-kilkanaście razy w nocy, by je nakarmić i przewinąć. Czasem zdarza się, że zostaje tylko godzina snu do kolejnej pobudki i kolejnego karmienia. Po tylu nieprzespanych nocach nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować. Nikt jednak nie zwolni Cię z Twoich obowiązków, nie weźmiesz sobie L-4. Jeśli dziecko zachoruje, to głównie Ty się zamartwiasz, Ty jedziesz do lekarza i pilnujesz dawkowania leków, wstajesz w nocy, by sprawdzić temperaturę, a gdy dziecko jeszcze nie mówi, musisz nauczyć się rozpoznawać objawy i symptomy, by na czas dostrzec chorobę. Cierpliwie uczysz się rozumieć zachowania dziecka, jego płacz, krzyki, marudzenie, rzucanie zabawkami. Wykonując te wszystkie czynności nie masz nawet czasu, by przygotować sobie coś zdrowego i smacznego do jedzenia, jesz więc to, co jest pod ręką,
by tylko zaspokoić głód, a później wszyscy się dziwią, że straciłaś figurę.

   Można by tu było wypisać jeszcze tysiąc innych czynności. Ty to wszystko wiesz, tylko co zrobić, żeby dostrzegali to również mężowie lub inni członkowie rodziny czy znajomi, którzy widzą tylko to, że w domu „wszystko gra”, a nie zdają sobie sprawy z tego, jakim kosztem to osiągnęłaś.
Chyba nie ma złotego środka. Może w przypadku niektórych mężów pomoże zostawienie ich samych na jeden dzień z dzieckiem? Jednak ten sposób nie zawsze może być skuteczny. Dziecko może być głodne, brudne i zmęczone, mąż podenerwowany, ale może do niego nie dotrzeć fakt, że każdy Twój dzień tak właśnie wygląda. W jego przeświadczeniu Twoja sytuacja jest zupełnie inna, Ty sobie przecież z tym radzisz
i na pewno nie jesteś tak zmęczona, jak on po tym jednym dniu.

   Myślę, że największy efekt przynosi rozmowa.  Opowiedz mężowi, jak wyglądał Twój dzień, co robiłaś i ile czasu na to poświęciłaś. Nie mówię tutaj o tym, abyś mu wyliczyła, jaka byłaś zapracowana, ale żeby
w momencie, kiedy zapytasz go, co wydarzyło się u niego w pracy, opowiedzieć również o swojej pracy.

  Natomiast gdy ktoś z rodziny lub znajomych zapyta Cię o pracę, nie odpowiadaj: „obecnie nie pracuję, siedzę z dzieckiem w domu”. Sama wiesz, że to „siedzenie” to tak naprawdę ciężka praca. Nie umniejszaj swojej – uważam, że bardzo ważnej, zarówno w rodzinie jaki i społeczeństwie – roli.

  Drogie zapracowane mamy, czy zgadzacie się ze mną? Jak rozwiązałyście ten problem w Waszych rodzinach lub wśród Waszych znajomych? A może u Was to mężowie podjęli się opieki nad dziećmi, a Wy pracujecie zawodowo?

   

Kliknij tutaj, aby edytować.

Większa liczba obowiązków domowych 
​
​   Do momentu urodzenia dziecka nie narzekałaś na pewno na brak zajęć. Praca zawodowa, sporo czasu potrzebnego na dojazd do pracy, w drodze powrotnej zakupy, w domu szybki obiad i gotowanie czegoś na kolejny dzień, pranie, prasowanie… Zazwyczaj wypełniony był każdy Twój dzień i niewiele czasu zostawało na odpoczynek czy drobne przyjemności. Najczęściej chwila na zatrzymanie i złapanie oddechu następowała dopiero w weekend. A teraz dziecko… Wstawanie w nocy, większe zmęczenie w dzień, organizowanie zabaw, gotowanie obiadków i dużo, dużo więcej zakupów, prania i prasowania. Teraz nie weźmiesz sobie wolnego od dziecka w weekend, żeby odpocząć. Rodzi się więc obawa, jak do tego wszystkiego dołożyć jeszcze pracę zawodową?

Dobra organizacja

   Miej świadomość tego, że kobiety mają ogromne umiejętności organizacyjne. Potrafią myśleć równocześnie o kilku rzeczach: potrafią podczas zmieniania pieluszki sporządzić listę zakupów, czy w czasie gotowania obiadu w myślach zrobić przegląd ubrań, które należałoby wyprać i równocześnie prowadzić rozmowę z dzieckiem. Mężczyźni tego nie potrafią. Pamiętaj jednak, że mimo tych kobiecych zalet warto nauczyć się planowania i przygotowywać tygodniową rozpiskę spraw, które w kolejnych dniach powinny być załatwione. Jeśli  zaś nie lubisz takich sztywnych ram,  to przynajmniej staraj się codziennie wieczorem pomyśleć, jakie sprawy koniecznie należy załatwić następnego dnia. Tylko pamiętaj, by nic nie planować w łóżku, tuż przed zaśnięciem, bo to może skutecznie pozbawić Cię kilku godzin snu w nocy.

Podział obowiązków

   Drugą, bardzo ważną sprawą jest to, by podzielić się z mężem obowiązkami. Jeśli Ty pracujesz zawodowo i on pracuje zawodowo, to dlaczego tylko Ty miałabyś zajmować się domem? Warto przedyskutować z drugą połówką najlepsze rozwiązanie. Wiem, wiem, my kobiety dokładniej sprzątamy i bardziej uważamy, żeby dziecko nie zrobiło sobie krzywdy, ale uwierz mi, czasem lepiej, żeby pod łóżkiem zostało trochę więcej kurzu, niż żebyś obarczona wszystkimi obowiązkami i do tego pracą zawodową, po kilku tygodniach musiała przemęczona i chora udać się do lekarza.

   Ja niestety też przeszłam przez etap, kiedy wydawało mi się, że najlepiej będzie, gdy wszystko zrobię sama. Do tego oczywiście założyłam, że doskonale sobie poradzę i było tak rzeczywiście, ale do czasu… Gdy przesadziłam i dopadło mnie przemęczenie, to odbiło się nie tylko na mnie, ale i na całej rodzinie. Przecież nie jest łatwo żyć z ciągle sfrustrowaną i strofującą wszystkich dookoła osobą. A mnie, gdy byłam przemęczona i niewyspana, drażniło po prostu wszystko.

Teraz powoli uczymy się z mężem dzielić się obowiązkami (przecież nie musimy towarzyszyć dziecku cały czas w dwójkę, a do pewnego czasu wydawało nam się, że jest to naszym „świętym” obowiązkiem) i tak organizować czas, by każde z nas znalazło chwilę dla siebie.

Czy macie jakieś sprawdzone metody podziału obowiązków?
​Chętnie przeczytam o Waszych sposobach.

​
Czy poradzę sobie w pracy po długiej przerwie wynikającej z urodzenia dziecka?

   Myślę, że z tym pytaniem boryka się wiele kobiet. Mnogość obowiązków domowych sprawia, że całkowicie wypełniają one życie świeżo upieczonej mamy: karmienie, usypianie, przewijanie, pranie, prasowanie, i jeszcze obiad dla męża, i koszula na jutro do pracy, a w nocy kilka pobudek, bo dziecko głodne lub doskwiera mu przemoczona pieluszka. Wszystko to powoduje, że jedyne, o czym myśli mama, to chwila wytchnienia i możliwość przespania się kilka minut, gdy tylko dziecko zmruży oczy.

Obawy przed powrotem do pracy.

   Dni szybko mijają, każdy jest podobny do poprzedniego i nie nastraja, a nawet nie daje czasu na to, by myśleć o pracy. Owszem, gdzieś z tyłu głowy tkwi świadomość, że do pracy trzeba będzie wrócić, ale ta myśl, gdy tylko się pojawi, zazwyczaj przerywana jest płaczem dziecka. Gdy jednak zbliża się koniec urlopu macierzyńskiego czy wychowawczego, następuję uderzenie, jak grom z jasnego nieba: To już! Nadszedł czas! Trzeba wracać. Co zrobić z dzieckiem? Czy zajmie się nim babcia, czy wynająć opiekunkę, a może zapisać do żłobka? I gdy już mama rozwiąże ten problem, staje przed faktem rychłego stawienia się w drzwiach swojego miejsca pracy i wraz z tą wizją pojawiają się w jej głowie coraz mocniejsze obawy: Czy sobie poradzę? W pracy na pewno wiele się zmieniło, kilka osób odeszło, przyszły nowe, czy będzie mi się dobrze z nimi pracowało? Słyszałam, że wprowadzono nowe usprawnienie, systemy, czy szybko się w nie wdrożę? A co z tymi czynnościami i procedurami, które owszem, pozostały niezmienne, ale ja już o nich nie pamiętam? Pamiętam za to jak przyszłam do pracy i uczyłam się tych nowych rzeczy. To był stres, zadawałam wiele pytań. Czy teraz też będę musiała tak dużo się uczyć i ciągle pytać? Jak to odbiorą moi współpracownicy? Pomyślą, że już nic kompletnie nie pamiętam i nie umiem?... Te i  jeszcze wiele innych pytań kotłują się w głowie kobiety stojącej przed faktem powrotu do pracy, skutecznie odbierając jej pewność siebie.

   Czas spędzony w domu jest czasem bardzo wartościowym, chwile z dzieckiem bezcenne, jednak prawdą jest, że zbyt długie przebywanie w domu (czy to po urodzeniu dziecka, czy jako osoba  bezrobotna) nie dodaje pewności siebie i budzi lęk przed wyjściem z „bezpiecznego gniazda”.

   Nie warto jednak skupiać się na samych obawach. Nie Ty pierwsza i nie ostatnia jesteś w takiej sytuacji. Wiele osób przeszło już tę drogę, a przecież widzisz, że kobiety mające dzieci doskonale radzą sobie w pracy. Być może zapomniałaś sporo rzeczy, ale ta wiedza tkwi gdzieś w zakamarkach Twojej pamięci i trzeba ją tylko odświeżyć. Zobaczysz, że po tygodniu będziesz już normalnie funkcjonować. A nowe systemy i procedury? Trzeba będzie się ich nauczyć, ale na pewno firma przygotuje i udostępni Ci szkolenie lub wyznaczy osobę, która Cię wdroży. Nie warto tracić energii na zamartwianie się, lepiej przeznaczyć ją na mobilizację, na nowe szkolenie czy powtórki z tego, co wymaga przypomnienia. Na pewno masz koleżanki i kolegów, z którymi możesz się skontaktować przed przystąpieniem do pracy. Oni poinformują Cię o zmianach i nowościach. Myślę, że i przełożonemu zależy na tym, abyś wróciła do pracy z dobrym nastawieniem i by przyjęto Cię życzliwie. Skontaktuj się z nim wcześniej, zapytaj, jakie szkolenia Cię czekają. W wielu firmach szkolenia w postaci e-learningu można zrobić w domu.

   Uważam, że i dla Ciebie, i dla dziecka, korzystny będzie powrót do pracy. Jeśli czujesz potrzebę aktywności zawodowej, to pozostanie w domu będzie dla Ciebie frustrujące. Odczuje to również dziecko. Jeśli będziesz zadowolona ze swojej pracy i nabierzesz pewności siebie, to i dziecko - mając taki wzór - w przyszłości nie będzie się bało wyzwań, nie będzie odbierało pracy zawodowej jako przykrego obowiązku, ale przede wszystkim będzie widziało zadowoloną i szczęśliwą mamę.

   Inną sprawą jest fakt, że dziecko oddane do żłobka czy przedszkola będzie częściej chorowało. Tego nie da się uniknąć, gdyż dzieci mają słabszą odporność i będą przynosić do domu (przynajmniej na początku) wszystkie choroby. Musisz liczyć się z tym, że niespodziewanie, godzinę po przyjściu do pracy, możesz otrzymać telefon ze żłobka, że dziecko ma gorączkę i trzeba je zabrać do domu. Wracając do pracy trzeba mieć świadomość, że takie sytuacje niestety będą się zdarzać. U niektórych mam częściej, u innych rzadziej.

​A Wy, drogie Mamy, co myślicie o powrocie do pracy?
Kiedy Waszym zdaniem jest ten najlepszy moment? Może w tej sprawie wypowie się też jakiś Tata?